ماهیت مصالح به کار رفته در ساختارهای معماری دو محوطه باستانی دوراونتاش (چغازنبیل) و کبنک (هفت‌تپه)، نیاز به نگهداری دوره ای در فواصل منظم را آشکار می‌سازد. اقدامات مرمتی در این محوطه ها به سه دورۀ زمان کاوش، فاصله‌ بین کاوش تا شروع پایگاه میراث جهانی چغازنبیل و هفت‌تپه، و از زمان شروع پایگاه تا کنون تقسیم‌بندی می‌شود. در مرمت‌های دوره دوم از سال 1358 تا 1379 به هیچ کدام از اصول مرمتی نظیر حداقل مداخله، حفظ اصالت در فرم و مصالح، برگشت پذیر بودن مداخلات مرمتی توجهی نشده است.
پس از تشکیل مرکز مطالعات و تشکیل کارگروه حفاظت و مرمت، به مواردی از قبیل حفاظت پیشگیرانه، مستندنگاری، همکاری و هم‌فکری گروه‌های کارشناسی مختلف، حفظ اصالت اثر و حداقل مداخلات مگر در موارد بسیار اضطراری توجه شایانی گردید. نبود هیچ سند کامل و مشخصی به طور دقیق که به نحوه و اصول شایسته مرمت آثار گلین بپردازد، موجب ضرورت انجام پژوهش‌های بیش‌تر این کارگروه نسبت به گذشته در زمینه تدوین مبانی نظری حفاظت و مرمت در دو محوطه نامبرده گردیده است.
بحث کنترل و حفاظت شرایط محیطی درحال رشد و توسعه، بحث پایش به هر دو شکل منوال (Manual) و دیجیتال (Digital) برای شناسایی عوارض و موضع‌های آسیب‌رسان و هم‌چنین کنترل پارامترهای محیطی برای جلوگیری از آسیب و تخریب بیش‌تر همواره مدنظر کارگروه حفاظت و مرمت این پایگاه است.
 چشم‌انداز این کارگروه  برای ساختارهای معماری موجود در دو محوطه باستانی چغازنبیل و هفت‌تپه به عنوان نمونه‌هایی منحصر به فرد از معماری ایران در عصر ایلام میانه، مجموعه‌های فاخر و حفاظت شده در آینده‌ای نزدیک است که استانداردهای جدیدی از انجام مطالعات شناخت، آسیب‌شناسی کیفی و کمی (مانیتورینگ و پایش رایانه‌ای)، بررسی‌های ژئوتکنیک و مانیتورینگ بستر و طرح مرمت و حفاظت آرکئولوژیک ارائه دهد. هم‌چنین با بهره‌گیری از شیوه‌های علمی دقیق و مورد تایید مجامع مرمتی در حفاظت از بنا، سبب بازخوانی خطوط اصیل و تاریخی بنا و مرمت معماری و سازه‌ای در ساختارهای موجود در دو محوطه گردد.